Nederland vrijplaats voor terroristen en criminelen

Dit artikel is mede het resultaat van het onderzoekswerk van Peter Siebelt die mij bar veel informatie gegeven heeft, bedankt Peter!

Oude Mao foto van Jan.

Sison met de grote roerganger en wapenleverancier (Noord Korea).

Nebahat Albayrak zegt wel :
dat Nederland geen vrijplaats voor terroristen en criminelen mag zijn en dat Sison zich op de Filippijnen zou moeten verantwoorden voor het leed dat hij mensen daar zou hebben aangedaan. Maar de bewindsvrouw stelt ook dat ze de mensenrechten en internationale verdragen, zoals het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens (EVRM), moet respecteren.

Helaas is Nederland al jaren een vrijplaats voor de terroristen van Sison.
Het door Jan Pronk opgerichte XMINY heeft veel geld gegeven, de bevrijdingstheologen hebben kopstukken van Sison het land binnengehaald.
Jalandoni en De la Torre (beide kopstukken van Sison) zijn volgelingen van de bevrijdingstheoloog Edward Schillebeekcx.
Gelijk de Nederlandse karmeliet Edgar Koning en de rooms-katholieke priester Jan Schrama die in Nederland de basis legden voor het International NDF kantoor in Utrecht.
Beide hebben in de Filippijnen gewerkt waar zij nauwe contacten onderhielden met het NDF-netwerk.
Schrama, Koning en een aantal anderen namen in de zomer van 1975 het initiatief voor de oprichting van een Europees NDF-netwerk.
De eerste bijeenkomst was in de Utrechtse Raadskelder en was tevens het moment van oprichting van de Nederlandse NDF-mantelorganisatie, de Filippijnen Groep Nederland (FGN). Hun kantoor zou de uitvalsbasis worden voor diverse aan het NDF gelieerde organisaties.
Een paar maanden later, december 1976, arriveren de NDF-leider Jalandoni en zijn vrouw in Nederland. Hun bedje is gespreid.

Vanuit Utrecht wordt gelobbyd, niet alleen bij Nederlandse partijen zoals de PvdA en GroenLinks maar ook bij de Europese Unie en het Europese Parlement. Vooral de Europese Europarlementariër Maartje van Putten was een belangrijke lobbyiste voor het NDF in Brussel en speelt mee in een schimmig politiek spel vol intriges. Haar rol verdient het om nader onderzocht te worden.

De Filippijnen Groep Nederland weet honderdduizenden guldens Nederlandse subsidie te bemachtigen. In 1988 beleven zij benauwde momenten. Hun relatie met het NDF wordt ter discussie gesteld.
De Nederlandse regering is door de Filippijnse regering op het matje geroepen wegens de activiteiten die de Filippijnen Groep en het NDF uitvoeren vanuit Nederland. Vooral voor de gewapende strijd van de opstandelingen. De Nederlandse overheid wordt als het ware gedwongen om de belangrijkste financier van de Filippijnen Groep, de toenmalige Nationale Commissie Ontwikkelingssamenwerking (NCO, het huidige NCDO) op de vingers te tikken. Deze wordt gedwongen om de subsidies aan de Filippijnen Groep te stoppen. Maar de onrust is van korte duur.
De directeur van het NCO, Tom de Waart, blijkt een goede vriend en adviseert de Filippijnen Groep op welke wijze de subsidies opnieuw kunnen worden verkregen. Op zijn aanwijzingen worden de netwerken gewijzigd en zodanig afgedekt dat het verkrijgen van subsidies onverstoord door kan gaan.

De ‘priester’ Jan Schrama, mede-oprichter en huidige voorzitter van de Filippijnen Groep Nederland, is niet alleen een spil in het internationale NDF-werk maar ook penningmeester en fondsenwerver voor de gewapende tak van de opstandelingen.
Zijn bankrekeningen bij de Rabo Bank in Heemstede diende als doorgeefluik (de bewijzen zijn te vinden in het archief van Peter Siebelt).

Behalve fondsenwerver was hij penningmeester en speelde hij een hoofdrol bij het oprichten van het Europese netwerk van Filippijnse migrantenarbeiders. Dit was voor het NDF een prioriteit.
Het migrantennetwerk moest zoveel mogelijk buitenlandse Filippijnse arbeiders zien te winnen voor de opstand. De Wereldraad van Kerken steunde deze activiteiten.

Maar het meest belangrijke was wel de dubbelfunctie van deze man bij de staf van XminY. U weet wel de club waarvan Jan Pronk voorzitter was en Piet Reckman medeoprichter en adviseur.

Het was XminY die er als enige Nederlandse organisatie openlijk voor uit kwam dat zij de opstand in de Filippijnen mee financierde. XminY was ook degene die er zorg voor droeg dat de bankrekening van Jan Schrama rijkelijk gevuld bleef.

XminY kwam er voor uit maar ….. de Mede Financieringsorganisaties (MFO‘s) zoals de NOVIB, ICCO en CEBEMO zeker niet. Zij kronkelen zich al jaren in allerhande bochten en ontkennen dat via hun kanalen geld terecht komt bij het gewapende verzet. Ook al blijkt -zelfs- uit een overheidsonderzoek dat zij een grote voorkeur aan de dag leggen voor het financieren van gematigde tot extreem linkse organisaties in gebieden waar linkse-opstandelingen zeer actief zijn.
ICCO, de protestants-christelijke MFO, spanden hierbij de kroon.

In 1973 wordt voor het eerst 176.418 gulden uitgegeven aan een project in de Filippijnen. Dit groeit over de jaren uit tot bijna 20 miljoen gulden in 1999. In totaal zijn over deze jaren honderden projecten in de Filippijnen gefinancierd tot een bedrag van bijna honderd miljoen gulden.

Binnen de ICCO-organisatie zaten radicale elementen van XminY die directe betrokkenheid met het gewapend verzet niet schuwen. Henk van Andel, was voorzitter van een werkgroep die ICCO adviseerde over het te voeren beleid met vertegenwoordigers van partners overzee. Ook de beleidsmedewerker van XminY, Biem Lap, vervulde een belangrijke functie bij ICCO, als staf en afdelingshoofd Azië en Oceanie. Hij was direct verantwoordelijk voor ICCO’s activiteiten in de Filippijnen.

Op een bepaald moment riep de regering Aquino de toenmalige Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Van den Broek op het matje en klaagt dat zij wordt gehinderd in het bestrijden van de guerrilla door de steun die deze vanuit Nederland krijgen. Vooral vanuit het NDF kantoor in Utrecht van waaruit leiding wordt gegeven aan het verzet. Het departement Ontwikkelingssamenwerking wordt gedwongen enkele kritisch geluiden te laten horen, onder andere richting ICCO en de Filippijnen Groep Nederland.

Cees Oskam, directeur projectenbeleid van ICCO, wordt op pad gestuurd naar de Filippijnen om de zaak te onderzoeken. Hij heeft daar onder andere indringende gesprekken met de reeds eerder genoemde Ed de La Torre en met mantelorganisaties van het NDF.

Tijdens zijn bezoek wordt Cees Oskam vergezeld door zijn ex-collega drs Jone Bos, later chef bij het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking, de belangrijkste financier van ICCO. Jone Bos was algemeen directeur bij ICCO toen hij na negen jaar afscheid nam om een nieuwe functie te aanvaarden bij het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking.

Volgens het verslag van Cees Oskam over zijn reis naar de Filippijnen betekende dit niet “dat er sprake was van een soort gezamenlijke overheids-/ICCO-missie.” Wat het wel betekende was dat door een dergelijke samenwerking “de recente, nogal ongenuanceerde overheidsuitspraken t.a.v. het medefinancieringsnetwerk op de Filippijnen in een bredere context geplaatst kunnen worden” aldus Cees Oskam.

De opdracht van Jone Bos was om zich nader te oriënteren op de relatiepatronen van ICCO, CEBEMO en NOVIB in de Filippijnen. De uitslag van Cees Oskams onderzoek laat zich raden. Ondanks de beschuldigingen was er geen reden aan te nemen dat de ICCO-partners fungeren als dekmantelorganisaties van het gewapende verzet. Maar hij ontkende niet dat er mogelijk persoonlijke relaties bestonden. Een juiste constatering!

De intriges krijgen een nieuw hoogtepunt wanneer de beschuldigingen aan blijven houden dat Nederlands overheidsgeld terecht komt bij het gewapende verzet in de Filippijnen.
Nu wordt er wel een officiële gecombineerde ICCO-overheidsmissie op pad gestuurd. De leiding is in handen van…Biem Lap.
In augustus 1988 vertrekt de missie naar de Filippijnen. Er komt een kink in de kabel!

Een deskundig en mogelijk het enige onafhankelijke lid van de missie, dr W. Wolters uit Nijmegen, gooit na enkele dagen het bijltje er bij neer. Hij weigert om mee te werken aan een schijnvertoning. Hij beschuldigt de leider van de missie, Biem Lap, ervan dat deze er alleen maar op uit is om ICCO en haar partners (de opstandelingen) in de Filippijnen schoon te wassen. De waarheid doet er niet toe.
Verbijsterd reist Wolters terug naar Nederland. Mondeling brengt hij zijn bezwaar uit bij het ministerie in Den Haag en legt zijn bevindingen vast in een 26 pagina’s tellend rapport. Het rapport circuleert in de top van het departement, wordt bestempeld als vertrouwelijk, krijgt verder geen aandacht en verdwijnt vervolgens in een van de vele laden bij de overheid.

Het duurt…..dertien maanden voordat het rapport uitlekt en brede aandacht krijgt in de media. Er ontstaat een schandaal. Mede door scherpe Kamervragen van het VVD-kamerlid Frans Weisglas lukt het de intriganten dit maal niet om de onfrisse affaire te verdoezelen.

De minister van Ontwikkelingssamenwerking, Jan Pronk (de ex baas van XminY), wordt op het matje geroepen. Na enig gedraai kondigt hij aan dat hij, onder leiding van Jos van Gennip, een nieuwe missie naar de Filippijnen zal sturen voor onderzoek. Deze missie moet wederom de vraag aan de orde stellen of Nederlands ontwikkelingsgeld via linkse organisaties naar het gewapend verzet is weggelekt. Voor Pronk vragen naar de bekende weg!’

Als ex-XminY-er en jarenlange ‘fellow’ van het Trans National Institute in Amsterdam (waar ook NDF leiders werkten) moet hij de best geïnformeerde politicus zijn binnen het Nederlandse kabinet op dit terrein.

Een onderzoeksmissie was eigenlijk niet nodig om de aanhoudende stroom geruchten bevestigd te krijgen. Eén telefoontje naar XminY was genoeg.

Pronk is niet voor een gat te vangen. Hij formuleert de opdracht aan Van Gennip dusdanig dat de vragenstellers in de Kamer om de tuin worden geleid en de Nederlandse contacten met het Filippijnse verzet niet te veel schade oplopen. Van Gennip krijgt de opdracht om te onderzoeken “welke mogelijkheden en beperkingen Filippijnse NGO’s … hebben in het ontwikkelingsproces, ook over hun politieke positionering, en het interne democratische gehalte.”
Daarnaast wordt de vraag geformuleerd: “Is er bewijs, dat Nederlandse hulpgelden zijn aangewend voor wapenaankopen ten gunste van het gewapend, communistisch verzet?” Een juiste vraag. Hier ging het namelijk om. Maar aldus geformuleerd was de missie bij voorbaat tot mislukken gedoemd.

Vanzelfsprekend treft de missie geen bewijsmateriaal voor wapenaankopen met Nederlandse hulpgelden. Alsof het NDF en zijn netwerk de kwitanties netjes bewaard hadden om ze aan vragenstellers als Van Gennip te kunnen tonen.

Opmerkelijk is de keuze van Jan Pronk om Jos van Gennip als leider van de missie aan te stellen!
Hij was er namelijk, als plaatsvervangend directeur-generaal van het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking, medeverantwoordelijk voor dat het kritische rapport van prof. Wolters dertien maanden lang opgeborgen bleef!

De organisatie waar alles om draaide, ICCO, had voorbereidingen (of voorzorgsmaatregelen) getroffen. ICCO had enkele medewerkers naar de Filippijnen gestuurd om de Filippijnse ‘verdachten’ ter dege voor te lichten over hoe te handelen ten aanzien van de Van Gennip-commissie. “Die introductie, voorzover nodig, is daarbij nuttig geweest” aldus Van Gennip.

Toen ICCO in 1987 voor het eerst op de vingers werd getikt, verscheen in haar jaarverslag over dat jaar de volgende tekst: “Terecht heeft de Nederlandse overheid zich steeds op het standpunt gesteld dat zolang er geen bewijzen zijn er niets aan de hand is”

Als twee jaar later na diverse onderzoeken een rel uitbreekt en het VVD-kamerlid Weisglas zijn scherpe vragen stelt aan Jan Pronk tijdens het kamerdebat, doet Jan Pronk er nog een eens schepje bovenop: “Er zijn geen harde bewijzen maar er blijft altijd twijfel mogelijk als men twijfel wenst.”

Overal hebben de Nederlandse hulporganisaties een dikke vinger in de pap. Overigens waren de NOVIB en CEBEMO in de Filippijnen ook niet schoon. Zoals reeds eerder vermeld was Henk van Andel (XminY) een bestuurslid van de NOVIB en behoorde Jan Schrama (XminY en Filippijnengroep Nederland) tot de adviesraad van het katholieke CEBEMO.

Maar het ISS van Jan Pronk is bepaald niet brandschoon te noemen daar studenten uit de Filippijnen van Jantje zijn ISS uitgenodigd worden op het hoofdkwartier van de NDF.
Irritant maar waar is ook dat het ISS van Pronk, in weze een platform is van Defend.
UIteraard zal Jan Mao Pronk zeggen “Ich habe es nischt gewusst” en is Albayrak bezig het netwerk van Sison te legaliseren en is Nederland een vrijplaats voor terroristen en criminelen.

Evert de Boer (Filippijnengroep Nederland)heeft als fondsenwerver voor Sison ook bloed aan zijn handen.